To równowaga jest normą, a stres wyjątkiem. Czemu zrobiło się odwrotnie?

To nie stres jest problemem, tylko cywilizacja. Metodą pieczołowitej ewolucji i selekcji naturalnej nasz organizm opracował całkiem skuteczną strategię przetrwania w obliczu zagrożeń. To świetny proces oparty na testowaniu prototypów, doskonalenie tego, co najlepiej się sprawdza, i przekazywanie tych cech i odruchów kolejnym pokoleniom. Stąd się wzięły cała złożoność i geniusz reakcji stresowej. Kłopot w tym, że zmieniły się zagrożenia, a ewolucja jest powolna. 
Wypracowanie obecnej reakcji stresowej zajęło ewolucji 200 tysięcy lat. Tymczasem przez ostatnie dwa stulecia cywilizacja przyspieszyła i zdezaktualizowała skuteczność stresu. Dziś żyjemy w świecie, w którym zagrożenia dotyczą nie bezpieczeństwa fizycznego, tylko relacyjnego, społecznego czy finansowego lub statusu. Na takie wyzwania siła i prędkość, które dostarcza nam stres, niespecjalnie pomagają. Jesteśmy więc na początku nowego procesu ewolucyjnego, w którym nasze ciała i umysły starają się przystosować rodzaj mobilizacji do okoliczności zglobalizowanego, cyfrowego świata. Przetrwają i przekażą cechy ci, którzy będą potrafili odnosić sukces i zachować zdrowie w obliczu dzisiejszych trudności. 
Czekając, aż ewolucja dopracuje automatyczną reakcję stresową stosowną do obecnych zagrożeń, musimy zarządzać swoimi zasobami ręcznie – przede wszystkim w zakresie wyłączania kurków stresu, gdy nadmobilizacja fizyczna nie jest potrzebna. Bez tego stres buzuje w organizmie i zupełnie niepotrzebnie nadwyręża systemy oddychania, krążenia, trawienia, snu i reprodukcji, jak również uczenia się, zapamiętywania, skutecznej komunikacji i kreatywności. Żeby bowiem mieć tę dodatkową energię i siłę, organizm musi z innych funkcji zrezygnować. Dlatego wyłączanie stresu równa się włączanie wyższych funkcji intelektualnych i zrównoważonych funkcji biologicznych.