Z czym się kojarzy celebrowanie życia? Ja widzę starszą panią i starszego pana przy elegancko nakrytym stole, jedzących bez pośpiechu wyszukane potrawy; słoneczny dzień, zadbany ogród i pięknie ubranych ludzi zasłuchanych w muzyce kwartetu smyczkowego; grupę przyjaciół nocą przy ognisku: płomienie odbijają się w ciemnej wodzie jeziora, a nad nimi gwiazdy... W tym sensie celebrowanie życia to umieszczanie w ramkach pamięci lub marzeń szczególnie miłych momentów. To coś, co może się zdarzyć tylko na emeryturze, na wakacjach lub wydarzyło się dawno temu.
Nasze rozważania dotyczyć będą innej celebracji – takiej, która może zdarzyć się każdego dnia. Celebracji, która powoduje, że chwila nabiera znaczenia, jest przeżyta i doświadczona. Nawet jeśli jest smutno lub trudno, to jednak w jakimś aspekcie – sensownie. Celebracji życia, dzięki której nasze przesuwanie się w czasie dzień po dniu może stać się przygodą, a nie walką o przetrwanie lub pustym, pozbawionym smaku i koloru trwaniem, a czasem sami nie wiemy czym, bo tak szybko biegliśmy, że nic z tej drogi nie pamiętamy.
Doświadczenia pod czułą opieką
O życiu nasyconym doświadczaniem czasu, albo inaczej: doświadczaniem siebie i świata, pisało wielu autorów, jednak samo pojęcie „celebrowania codziennego życia” opisał szczegółowo amerykański terapeuta Harvey L. Rich w książce In the Moment.
Celebracja w sensie wewnętrznego doświadczenia to nadanie celebrowanej chwili szczególnego znaczenia, rozpoznanie tego znaczenia i uszanowanie go. Oznacza otwarcie się zarówno na doznania zmysłowe, docierające do nas ze świata zewnętrznego, jak i na to, co dociera do nas z wnętrza nas samych – na uczucia, skojarzenia, myśli. Celebracja jest „naszą interakcją z daną chwilą”, „naszym doświadczeniem siebie w kontekście danej chwili”, pisze Rich. Celebracja wewnętrzna danej chwili umożliwia nam doświadczenie jej głębokiego wymiaru – jako części ludzkiego doświadczenia, przekraczającego nasz jednostkowy los.
Celebracja dotyczyć może zarówno momentów miłych, wesołych, jak i trudnych, dramatycznych – ważne, aby były to chwile „zaopiekowane” przez nas, czyli doświadczone w pełni, przeżyte, nazwane i z kimś podzielone.
|